|
Плечы ўгарбелі бяз крылаў...
|
|
З раньніх вершаў
|
Павянчаны з каплічнай цішай,
ты – паломнік гатычных сьлёз,
патаемны стод юных мнішак
з каляровых крыштальных кроз.
Ты – бліжэйшы за адзіноту,
за спаткальны палон – далей...
У сьляпога крыла палёту
ўсё адно белата лілей!..
Ява тчэ, як мядота – соты,
панядзелкавы шары тлум.
Адрачыся ў імя пяшчоты
ад будзённасьці ў вербны сум!..
Паглядзі, як мякчэе сьвечка,
набрынялая цеплынёй.
Старажытнай катрынцы вечнасьць
выпадае, відаць, адной...
2003
|
|
